Ηδη το δεύτερο ήμισυ του 19ου αι. ο τρόπος αντιπαράθεσης του Karl Marx (Γερμανοεβραίος) με αστούς κονωνιολόγους, φιλόσοφους και οικονομολόγους καθώς και με σε γενικές γραμμές ομοϊδεάτες του ήταν άκρως υπερεξυπνακίστικος, λοιδωρικός και προσβλητικός. Ως παράδειγμα αναφέρουμε την ηγετική σοσιαλιστική προσωπικότητα Ferdinand Lassalle (Γερμανοεβραίος) , γνωστός και ως υπερναρκισσιστής , τον οποίο ο Marx λοιδωρούσε, πρόσβαλε, καθύβριζε και συκοφαντούσε. Αυτός όμως ούτε μια φορά έχει αντιδράσει.
Ο Λένιν συνέχισε τον υπερεξυπνακίστικο και λοιδωρικό τρόπο του γράφειν έναντι των αστών, ακόμη και των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών πολιτικών και πρωτίστως φιλόσοφων σαν να ήταν αυτοί ηλίθιοι.
Ανεξαιρέτως όλα τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν υιοθετήσει τον παραπάνω τρόπο στις αντιπαραθέσεις με πολιτικούς και φιλόσοφους όχι μόνον αστικής προέλευσης, αλλά και με σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες έχοντας ως βάση το μονοπώλιο της “μίας και απόλυτης αλήθειας”. Ετσι ακόμη και ένας ημιαγράμματος εργάτης θεωρούσε έναν αστό πανεπιστημιακό ως αμόρφωτο και “τενεκέ αγάνωτο” και “έβαλε στη θέση” τους ειδικούς επιστήμονες έχοντας ως αφετηρία αυτά που ίσως άκουσε σε ένα κομματικό σεμινάριο. Εχω βιώσει και τέτοια φαιδρά και ακατανόητα.
Το παράξενο έγκειται στο ό,τι ριζοσπαστικοί αριστεροί και κομμουνιστές συνεχίζουν το βιολί της παντογνωσίας και του ναρκισσισμού ακόμη και ύστερα από την τελεία κατάρρευση του σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού μοντέλου και την πανωλεθρία της πολιτικής θρησκείας του μαρξισμού-λενινισμού, ο οποίος έχει αποδειχθεί ως επικίνδυνη και καταστροφική χίμαιρα.
Καθημερινή ( 23.7.17 )
